அம்மா ! நீ வருவாயா ...

   அம்மா !

நாங்கள்

ஊருக்கு வருகிறோம்

எனும் தொலைபேசி ஒலி

உனக்கு

மாதா கோயில்

மணியோசைதான்.

·        எங்களின்

வருகைச் செய்தி

உன்னுடைய

சுருங்கிப்போன

இரத்த நாளங்களில்

உருவாக்குமே

பெரும் ஆழிப் பேரலையை .

·        தோட்டம் துறவுகள்

தூய்மை பெறும்

துப்பட்டிகள்

நிறம் மாறும்.

தலையணைகள்

புது வண்ணம் பெறும்.

·        அடுக்களை

களைகட்டும்

அடிபம்பில்

சுத்த நீரூறும்.

·        கடைசி வீட்டு

நாட்டுக்கோழி முதல்

கசாப்புக்கடையின்

கறியாடுவரை

உன்னால்

உறுதிசெய்யப்பட்டிருக்கும்.

·        சிலவேளைகளில்

காய்கூட

கறியாய் ருசிக்கும்

கைப்பக்குவம்

உன்னுடையது.

·        அம்மா!

நீ வாழ்ந்து

எனைப் பெற்று வளர்த்த

வளமான மண்ணைத்

தொடும்போதெல்லாம்

உன் நெஞ்சைத் தொடும்

ஈரம் உணர்கிறேன்.

·        பயணிகள்

வருகையை எதிர்நோக்கும்

பேருந்து நிழற்குடையாய்

விடியலிலே

அமர்ந்திருப்பாயே

நீ என்னை

எதிர்பார்த்து.

·        பிள்ளைகளைக்

கண்டதும்

சூரிய  விடியல்

புலராத பொழுதிலும்

உன் முகத்தில் தெரியுமே

ஒரு ஒளி

            அதை வேறு எங்கேனும்

            கண்ட நினைவில்லை.

·        பிள்ளைகளை

இடுப்பில் சுமந்து

வெற்றி பெற்று

வீடு திரும்பும்

ஒரு போர்வீரனைப் போல்

பெருமிதமாய்

முன்னே செல்வாய்.

·        அம்மா !

நீ பாசத்தின் உவமை.

நான் உன்னிடம் கண்டது

பூமியின் பொறுமை.

·        உன்

வாழ்க்கைப் போரில்

சூறாவளிக்காற்றுச்

சுழன்று அடித்தபோதும்

சரி,

உறவுகள் உன்னை

எள்ளி

நகையாடிய போதும் சரி,

மனம்

கட்டுக்குலையாத

கட்டுமரமல்லவா நீ!

·        உன் உடம்பின்

தோற்சுருக்கம்

அனுபவங்களின்

பெருக்கம்.

அதை

அனுபவிக்கவோ

நீ சொல்லக் கேட்கவோ

ஆண்டுகள் பலவாகும்.

·        நீ தனிமரமான போது

செல்லரித்துப் போன

காகிதங்களும்

உளுத்துப் போன

குப்பைகளும்

புலம்பிய புலம்பல்களை

ஒரு புன்முறுவலால்

உதைத்துத் தள்ளிய

உன் உள்ள வலிமை

யாருக்கு வரும்?

·        நானறிந்து

உன் வாழ்வில்

தென்றல்

வந்து போனதாய்

வரலாறே இல்லையம்மா!

·        உன் முகத்தில்

சூழ்ந்த

சோகச் சுவடுகள்

என்றும்

அழிந்ததில்லையே!

நீ வாழ்ந்த காலத்தில்

வசந்தம் வீசிய

வாசத்தையேனும்

நுகர்ந்ததுண்டா அம்மா?

·        துக்கம் என்

தொண்டைக்குழியை

அடைக்கும் போதெல்லாம்

நீர் வார்ப்பது

உனது

நினைவலைகள் தான்.

·        நோய் நொடிகள்

அண்டாத

உன் தேகத்தைக்

என்னுடைய பாசமா

குலைத்தது?

நமக்குப் பின்

யார் கவனிப்பாரென்னும்

பேரப்பிள்ளைகளின்

கவலைகளா ?

·        ஊருக்கு

வந்த பொழுதெல்லாம்

கொம்பைத் தழுவும்

கொடி போல

என் மகள்

தென்றல் போல

உன்

கழுத்தைத்

தழுவிக் கிடப்பாளே!

·        நினைத்துக் கூடப்

பார்க்க முடியாத

தூரம் வரை நீ

தனியே சென்றது

ஏனம்மா?

நானும்

உன்போலத்

தனிமரமானது நியாயமா?

விடை சொல்ல

இங்கு யாருண்டு ?

·        இன்று

நீயில்லாத ஊரை

நினைத்துப் பார்க்கக் கூட

மனம் வரவில்லை.

நேரமுமில்லை.

காவிரி பாயாத

ஆற்றுப்படுகையாய்

உன் நினைவுகளும்

நீ உறங்கிப் போன

வருத்தங்களும்

கண்ணுக்குள்

நீர் வற்றிக் காய்கின்றன.

·        ஆற்றின் கரையோரமாய்

ஒரு வழிபோக்கன் போல

நான் வந்து செல்வது

கடமைக்காக அல்ல.

ஊரோரமாய்

நீ உறங்கிக் கொண்டிருக்கும்

உன் கல்லறையைத்

தரிசிப்பதற்காக.