தூரிகை கபிலன்

 ஒரு மௌன விசும்பல் 

     வாலிபக் கனவுச்  சந்தையில்

என் வாழ்க்கைக்

களவாடப்பட்டுவிட்டது.

     என் சுயம்

தீயாய்ப் பற்றி எரிய

சித்தன் பார்த்துச்

சிரிக்கின்றான்.

     கண்கள் சொறிகின்றன

சிவப்புக் கண்ணீரைக்

கன்னக் குழிகளில்.

     குப்பை மேடுகளிலோ

முல்லைப் பூக்கள்

சிரிக்கின்றன.

என் நடுவீடுதனில்

வெள்ளெருக்குப் பூக்கிறது.

     என் மனத்தோட்டத்து

சாமந்தி மெல்லவே

சிரிக்கிறது.

பச்சையம் தரும் பகலவன்

நஞ்சை உமிழும்

நாகரிகமும் நிகழ்கிறது.

     என் கைரேகை தேய்ந்த

கதை கேட்க யாருமில்லை.

ஆனால் ,

ஆயுள் ரேகை பார்க்க

ஆவல் பிறக்கிறது.

ஏனெனில்

நான் அட்சய பாத்திரம்.

     பாழாய்ப் போன

பஞ்சடைந்த கண்களுக்குப்

பாம்பின் படம்கூட

பசுமையாகத் தெரிகிறது.

சங்கடங்கள்

தொடரும் வாழ்வில்

பாகற்காய் இனிக்கிறது.

     என்னைச் சுற்றிச் சுழலும்

வண்ண விளக்குகளின்

வாளிப்புகளின் நடுவில்

சின்ன குத்து விளக்கு

நானென்ன செய்ய முடியும்?

     நீர் புரண்டு

படுக்குமிடமெல்லாம்

ஆற்றின் கரையோடு

மோதி விளையாடத்தான்

வேண்டியுள்ளது.

வழி வழியே ஓட வேண்டியது

நீரின் விதி.

நான் நீர்.

     வண்டியில் பூட்டப்பட்ட

எருதுகளின்

கழுத்துச் சலங்கை போல

காலமெல்லாம்

புலம்ப வேண்டியதே

வாழ்க்கையென்றாகி விட்டது.

    வாழ்ந்து தொலைக்கப்பழகும்

போலித்தனங்களில்

ஒவ்வொரு நொடிகளும்

அரிதாரம் பூசும்.

கனவு கண்ட வாழ்க்கை

கண் முன்னே கரையும்,

ஒரு

மௌன விசும்பலில்.